Krug kao
zaokružena celina, geometrijski pojam, kao filozofska ideja, kao umetnička
inspiracija, kao još jedan od simbola u našoj svesti koji svojom datošču i
savršenošću uvek budi interesovanje.
Krug
postavlja pitanja. Pitanja o početku i o kraju, o načinu kretanja, kružnom togu
i njegovoj površini koja je svakako dosta toga ali ne prazna. Kretanje unutar
vakuma, apsolutne nule, potencijalno se posmatra kao izvor neslućene energije.
Celina je
data, stvorena, od strane čoveka na materijalu ili u prirodi, krug, krugovi,
ciklusi i procesi na koje je stvavljena tačka, oni su se odigrali i oni su sad
krugom zaokruženi.
Krug i
njegova dimenzija, njegova dužina, niz, tok, tačka, površina, su početna
geometrijska polazišta onoga što vidimo u prirodi. Vidimo okruglim okom isto
tako slične okruglaste, elipsaste, pravilne, nepravile krugove i zaokruženja.
Pri samoj pomisli na krug možemo i napraviti krug, možemo napraviti i loptu, kuglu
koja je isto tako mnoštvo istovetnih krugova unutar njih. I ono što napravimo i
ono što se u prirodi dešava ima svoju svrhu, svoje značenje, svoju vrednost i
svoju dimenzonalnost. Dimenzionalnost kruga ne pretpostavlja samo njegovu
izolovanu celinu već i objektivizaciju i uticaj kako na spoljašnji tako i na njegov
unutrašnji sadržaj. Unutrašnji sadržaj “praznog” kruga, krugova, kugle, lopte
je vakum. Vakum je skup kiptećih elektromagnetnih talasa koji se vrte oko apsolutne
nule. Unutrašnji sadržaj kao takav, kao vakum, dogodio se odnosom elemenata,
sadržaja u odnosu sa elementima iz spoljašnosti gde se vakum stvara pri neutralisanju
spoljašnjih sadržaja. U sukobu osnovnih elemenata iz prirode, vatre, vode,
vazduha i zemlje, u ciklusima koje izazivaju stvarnost oko nas i u nama, ulazi
i izlazi i filtrira se u krugu, krugovima
u ciklusu objektivna stvarnost oko nas koja je sadžaj o kome govorimo.
Platonova
ideja o krugu i kugli kao pravoj meri tj. o razmni misaonog i osećanog je
odlična premise za nastvak posmatranja kruga.
Krug u
prirodi ne mora imati svoje geometrijske odrednice. Ukoliko eruptivnost
sadržaja u sukobu sa svojom suprotnošću tj. suprotnim sadržajem, kao kada se
otvoreno sukobljavaju npr. vazduh sa zemljom ili vatra sa vodom, dakle ukoliko se dogodi sudar
suprotnih sadržaja, to znači da se proces, ciklus završava i on traži svoju
konačnost, svoj krug i zaokruženje ali
traži i filtriranje koje podrazumeva stvaranje otvora, izlaza ili ulaza
kroz krug gde se u samom krugu procesi završavaju tj. nastavljaju da se
odigravaju ali u njemu.
U njemu je i
kroz njega je. On igra i pomirenje svih odnosa sa namerom da se pred nama
odigra. Ono što vidimo kao rezultat je optimistično. Krug je zaokružuje i
pomirenje različitih kretanja dok sam u sebi sakuplja sve različite sile koje
pretvara na kraju u prividno prazan proctor – vakum, ali u kome postoje kao
haotične sve sabrane vibracije okupljene u kretanju ka beskonačnoj nuli.
Svetlost i boja poseduju važnost koja ne
govori rečima simbola i u ovom smislu su oni “najslobodniji” pojmovi. Svetlost i Boja ne trebaju zaokruženja i kao
takvi oni nisu pretpostavljeni ničemu što može puno uticati na verbalnu
komunikaciju. Boja razgovara i sa njm se razgovara bojom, dakle sa njom samom.
Okruglim
očima vidimo Svetlost Sunca a oko sebe vidimo obojenu stvarnost. Kada zatvorimo
oči svetlosti i boje više nema, samo imitantni ulazak u vakum, prazan proctor.
U snu se boja retko pojavljuje i svakako i u snu ima poseban značaj.
Boja je još
jedan od dokaza Života da poseduje nezamislive argumente za razgovor ili tišinu
sa i u Čoveku. Sveobojenost u njenoj spoljašnosti i unutrašnjosti, što važi i
za kružnu višedimenzionalnost u svojoj
najrazličitijoj, gotovo beskonačnoj perceptivnosti, otkrivaju pred nama
svekolike oblike materijalnosti, energija i pokušaja da sve zajedno i u nama
razgovara. Materije, njihove svetlosne
reference i refleksije su zajedno dati čoveku da uvek i opet iznova, kao kroz krugove
u boji, shvati da mogućnost da kroz Život, dok čovek živi, pokuša da manje
razume a više se saživi se sa tajnama sveprisutnosti i sveunutrašnjosti,
aktuelizacije i neutralizacije, svega što pokušavamo da pojmimo.
Krater nije
pravilan i savršen geometrijski krug ali svršeno i pravilno pokazuje rezultat,
sukoba i odnosa naosnovnijih elemenata iz prirode. Iz kriga u krug, Sve do konačnog zaokruženja svekolike stvarnosti, što bi predtstavkjlo pomirenje svakog sukoba. Savršen krug kao poslednji ciklus
predstatstavljao bi u tom slučaju i savršen odnos svih protivrečnosti i
paradoksa u nama i u prirodi. Tada će se dogoditi nešto sasvim novo.
Коментари